دختری با رب گوجه شایان آشپز ماهر شد

رب گوجه شایان که یک غذای آماده نیست، بلکه فقط یک محصول نیمه تمام است، اخیراً روی میز ما ظاهر شده است.

با این وجود، این محصول در تهیه بسیاری از ظروف محبوبیت شایسته ای به دست آورده است که به آن ها طعم و مزه خاص و رنگ روشن می بخشد.

سس ها و سس ها و همچنین برخی از سوپ ها بدون رب گوجه فرنگی ضروری هستند.

رب گوجه فرنگی را می توان کنسانتره میوه های قرمز رنگی نامید که از تبخیر به دست می آید. در فریند تولید، گوجه فرنگی رسیده، آزاد شده از پوسته و دانه های بالایی، تحت عملیات حرارتی قرار می گیرد.

در این حالت، محصول با کاهش قابل توجه مایع و افزایش نسبت ماده جامد (خشک) به درجه چگالی مطلوب می‌جوشد. کیفیت آن به طور مستقیم به چگالی خمیر بستگی دارد.

ایتالیایی ها اولین کسانی بودند که گوجه فرنگی را تحت چنین رفتاری قرار دادند. در قرن نوزدهم، متخصصان ماهر آشپزی کشور آفتابی شروع به استفاده از گوجه فرنگی آب پز در تهیه پیتزا و اسپاگتی، طعم دهنده با چاشنی های معطر و روغن زیتون کردند.

طبق استانداردهای دولتی، رب باید فقط حاوی خود گوجه فرنگی و نمک باشد، و اجازه نمی دهد مواد افزودنی که طعم را بهبود می بخشد و ماندگاری را افزایش می دهد.

اگر در دسترس باشد، از قبل به عنوان سس کچاپ یا سس در نظر گرفته می شود. ماده خشک در خمیر باید بین بیست و پنج تا چهل درصد باشد.

کنسانتره گوجه فرنگی حاوی تنها پنج درصد پروتئین، بیست و پنج درصد کربوهیدرات و تقریباً بدون چربی است که به آن اجازه می دهد تا آن را یک محصول رژیمی کم کالری نامید.

رب گوجه فرنگی حاوی مقادیر قابل توجهی ویتامین های E، A، C، B-کاروتن، PP و ویتامین های B است و همچنین محصول گوجه فرنگی سرشار از ید، روی، سدیم، آهن، پتاسیم و فسفر است.